سازمان استاندارد به عنوان یک نهاد نظارتی ضرورت دارد پایش کیفیت محصولات را با جدیت دنبال نماید اما نحوه و روش برخورد با واحد های تولیدی به اعتقاد بسیاری از دست اندر کاران باید قاعده مند و با هدف سازنده از سوی این سازمان دنبال شود واقدامات با بهبود فرآیند ها به خصوص در شرکت های تولیدی همراه باشد و نتیجه ای معکوس در خصوص تضعیف تولید در برنداشته باشد.

در این رابطه پرسش این است که آیا در انتشار گزارش اخیر تمام جوانب از سوی سازمان استاندارد رعایت شده است؟

ماجرا چه بود؟
آنگونه که پیگیری ها نشان می دهد ماجرا این گونه آغاز شده است؛طی یک مراسمی که محصولات پگاه از سوی میزبان برای پذیرایی انتخاب شده بوده است پوشش دو محصول که گفته می شود به دلیل ضربه ای که هنگام حمل ونقل خورده بودند آسیب دیده ودر نتیجه شیر داخل پاکت فاسد شده است. در این میان این دو محصول به عنوان نمونه و مورد آزمایشگاهی انتخاب و پس از بررسی ،افساد آنها اعلام می شود.

اعلام نظرها قدری حساب شده ترباشد
حال این پرسش ها مطرح می شود که این سازمان برای اطمینان از فساد این محصولات کدام جامعه آماری رامورد بررسی و آزمایش قرار داده است و جامعه آماری آنها چه بوده است؟ نمونه ها از کدام مناطق جمع آوری شده اند؟ آیا از مسئولین شرکت دلیل خراب بودن محصول را پرسیده اند؟ آزمایش از سایر کارخانه های این شرکت صورت گرفته است؟ آیا شرایط حمل ونقل و دلیل آسیب دیدن پاکت مورد نظر قرار گرفته است؟ آیا پیشتر گزارش و یا شکایت های از شرکت پگاه مبنی بر خرابی وفساد محصولات از سوی سازمان استاندارد دریافت شده است؟ و خلاصه اینکه آیا شرایط و مسیر اعلام سراسری این گزارش فراهم و طی شده است؟

به نظر می رسد برای اعلام هر نوع خبری از این دست ، که اثرات مخرب وگسترده ای بر روی اعتماد افکار عمومی نسبت به تولیدات داخلی از سویی و لطمات اقتصادی جبران ناپذیر به شرکت ها وارد می سازد باید قدری حساب شده تر عمل کرد.

حال با این اتفاقی که افتاده است این پرسش پیش می آید که آیا به اثرات این کار فکر شده است؟

سرمایه اجتماعی در کنار پیشرفت های صنعتی و فکری اصلی ترین سرمایه یک شرکت تولیدی
حالا سوال بزرگ‌تر این است که یک نهاد حاکمیتی که مردم باید به آن اعتماد داشته باشند، ‌چرا اینگونه عمل می کند و چرا می‌آید یک برند ملی که 67 سال اعتبار دارد و اولین شرکت لبنی ایران است که تولید بهداشتی را در ایران شروع کرده و در این سال‌ها بیش از 230 گواهینامه و استاندارد بین‌المللی اخذ کرده است را با این مضمون کلی مورد اتهام قرار می‌دهد؟

سرمایه اجتماعی در کنار پیشرفت های صنعتی و فکری اصلی ترین سرمایه ای است که یک شرکت تولیدی طی سال ها فعالیت برای خود فراهم می کند.این سرمایه از آن سرمایه هایی است که بر خلاف تکنولوژی محصول پیشرفت علم وتجهیز کارخانه نیست بلکه سرمایه ای است که ذره ذره در بازاری رقابتی و با مصرف کنندگانی سخت گیر به دست می آید.

سرمایه ای است که بر اثر مرور سال های سال از عمر یک برند و نفوذ در ریشه اعتماد مصرف کنندگان به وجود می آید.ریشه این اعتماد نیز در طی یک مسیر با فرایندی است که در آن مصرف کنندگان همواره محصولاتی را دیده و مصرف کرد اند که توانسته است نظر آنها را جلب کند.توانسته است خود را به عنوان یکی از کالاهای مصرفی در سبد غذایی مردم جا بیاندازد.در واقع این سرمایه ،از آن جنس دارایی هایی است که باعث تدوام کار شرکت باشد.

به بیان ساده تر یک شرکت اگر بهترین دستگاه ها و تکنولوژی را در اختیار داشته باشد.از نیروی انسانی با تخصص بسیار بالایی نیز برخوردار باشد اما اگر فاقد این سرمایه باشد برای نفوذ در بازار وتحمیل خود به آن عملا با دربسته مواجه می شود.حال یک گزارش جنجالی باعث شده است که از 24 مردادماه ،سایه شوم بی اعتمادی بر سر شیرپگاه گسترده شود.

اکنون قرعه این کار و نخریدن به نام شیر پگاه خورده است. به طور طبیعی انتشار این گزارش در زمانی که به طور سنتی مصرف شیربالاتر می رود خود زیان هنگفتی را به شرکت می رساند چرا که طبیعتا سفارش ها کنسل خواهند شد. نکته بعد اثرات بلند مدت تر این مساله است. چرا که در این حالت نیز سفارش ومصرف محصولات این شرکت کاسته خواهد شد .کاهش مصرف یعنی کاهش تولید و کاهش تولید نیز مازاد نیروی شاغل را به ارمغان می آورد و نتیجه اینکه بر تعداد نیروهای بیکار جامعه در شرایط نابسامان فعلی اضافه خواهد شد.

ضمن اینکه این مساله باعث متضرر شدن سهامداران شرکت خواهد شد. از نظر صنفی نیز بدون تردید این بی اعتمادی خواه ناخواه باعث کاهش تقاضا نسبت به سایر برندها و در نتیجه باعث تضعیف صنعت لبنیات کشور خواهد شد.

اگر نهادهای نظارتی اشتباه کردند تکلیف چیست؟
اما پرسش مهم در این رابطه این است که اگر در مواردی نهاد های نظارتی دچار اشتباه شدند تکلیف بخش تولید چه خواهد بود؟

به نظر می رسد که فعالان این صنف و یا سایر صنوفی که با سازمان های نظارتی مانند سازمان استاندارد سرو کار دارند به دلیل احتمال برخوردهای بعدی از طرح شکایت قانونی واحقاق حق خود واهمه دارند.

در این میان به نظر می رسد که قطعا مسئول و متولیان امر باید به این قضیه ورود کنند.چرا که لطمه زدن به اعتبار یک شرکت با توجه به عواقب اجتماعی آن دیگر یک مساله اقتصادی نیست بلکه مساله اجتماعی وملی محسوب می شود.